نمی دانم چه شده،نمی دانم چرا وضعيت امروزکشورم به کلاف سردرگمی شبيه شده که باز کردنش کارآسانی نيست.

قراردادها وباج دادن های ننگين يکی پس از ديگری چون تيری سمی بر پيکره ی استقلال وآزادی کشورم پرتاب می شود و عده ای جاهلانه،عامدانه،مغرضانه يا سودجويانه،به به وچه چه می کنندو ازمزايا ومنافع آن ها سخن می گويند:کرسنت،ipc،برجام، ونيزfatf.

ماراچه شده است؟چراحافظه ی تاريخی مان پاک شده است؟ تاريخ قصه نيست،سرگرمی وافسانه نيست،تاريخ هميشه درحال تکرارشدن است.کافی است خوب بفهميم وببينيم تا بتوانيم عبرت بگيريم.

حکومتی چون انگليس،آمريکا و علف هرزی چون اسرائيل وامثال آن دشمنی وکينه ی هميشگی شان راثابت کرده اند.دشمنی اينان قصه ی ديروز وامروز نيست.قرن هاست که قصدهلاکت و نابودی ما را دارند.ابلهانه وظالمانه است که يادمان برود بر تاريخ کشورمان چه ها گذشته است.

آياقرار است زيرلگدهای دشمن بيدارشويم؟!!آياقرار است غلام حلقه به گوش ظالمان جهان شويم وهربار به بهانه ای تازه به دشمن اجازه دهيم نقبی بزند به آرمان هايمان،به استقلالمان،به سرمايه ها و داشته هايمان؟ ياشکافی بازکند وناگهان ببينيم که از انقلابمان،ازثمره ی خون شهيدانمان چيزی نمانده جزيک نام،جزيک شعار.جزيک پرچم.شيطان وقتی نتوانست کعبه را ويران کند،تصميم جالبی گرفت،کعبه را از بت ها پرکرد.حالا ديگرنيازی به ويران کردن کعبه نبود،چون همان کعبه شده بود وسيله ی دستيابی او به اهدافش،همان کعبه شده بود،محل ببت پرستی مردمان.

حالاهم دشمن وقتی نتوانست انقلاب ما،ايران ما ،مردم ما،غيرت وشجاعت دلاوران ما را ويران کند،خوب نقشه ای کشيده.چه تدبيری برای دشمن بهتراز اينکه استقلال وآزادی مارا نشانه برود، نه باحمله،نه باجنگ،نه باخشم،نه با موشک.بلکه با لبخندوسياست وقرارداد و غيره وغيره.

دشمنان قسم خورده ی ما می خواهند آرام وزيرکانه کشورمان را از درون خرد کنند،بپوکانندونابودکنند،می خواهند بت هايشان را درکعبه مان بنشانند وآرمان هايمان را به بيراهه بکشانند..

وقتی درکتاب های درسی مان ازقرارداد ترکمنچای و گلستان و...و...می خوانديم،سری ازتأسف تکان می داديم و از ته دلمان می گفتيم"خاک برسرشان" که اينقدربی عرضه و بی لياقت بودند.نگرانم که آيندگانمان اين جمله وچه بسا بسياربدتر از آن را درباره ی ما بکار ببرند،چراکه انگار اوضاع امروز خيلی وخيم تر از آن زمان است که قرارداد"گلستان" و"ترکمنچای" بسته شد.

چشم گفتن راکه شروع کنی به اين زودى ها پايان نخواهديافت.اين رشته سر دراز دارد.

حکايت ما حکايت آن شاگردی است که هرچه استادتلاش کرد،"الف" رانگفت،استادپرسيد:چرا اينقدرگفتن "الف" برايت دشوار است؟

شاگردپاسخ داد:اگر"الف" رابگويم،بعد ميخواهی"ب" رابگويم و بعدبايد تا "ی" همه را بگويم.

جای بسی شرم دارد که ما به بزرگترین و آشکارترین و دشمن ترین دشمنانمان ((الف)) را گفته ایم وانگار قرار است تا ((ی))پیش برویم.

تاریخ هم دارد می ترکد،دارد دق می کند،دارد آتش می گیرد از این همه خیانت، حماقت،بلاهت و سکوت.

از این همه خوش بینی کودکانه. تاریخ به جای تک تک ما شرمسار است،شرمسار خون تمام جوانان پاکی که طی قرن ها در راه دفاع از حق،دفاع از وطن خون داده اند،جوانی داده اند،جان داده اند.

خدای من چرا همه ساکت شده اند؟! چرا هیچ صدایی بر نمی خیزد؟!

نویسنده : مدیر وبلاگ (منصوره صادقی پور)

زياده روی درسرزنش کردن،آتش لجاجت را شعله ور می سازد.

اين حديث امام علی می تواندراهگشای خوبی برای ارتباط بانسل جوان باشد.

تابستان بود ، هوا گرمای دلپذیری داشت ؛ خورشید نور و گرمایش را روی زمین پهن کرده بود ، نسیم ملایمی می وزید خانه ای بزرگ و زیبا در شهری کوچک ، حسابی به چشم می آمد زیبایی اش به درخت های بلند و پر از میوه و گل های رنگارنگ و حوض وسط حیاطش بود که پر بود از ماهی های ریز و درشت حیاط پر شده بود از گل های نیلوفر با رنگ های آبی و بنفش که از میله های فلزی بلند و نرده های سفید بالا رفته بودند و همه جا سرک می کشیدند.
وسط باغچه بوته ی بزرگی از گل یاس بود که عطر و بوی آن محله را پر می کرد. گل های نیلوفر صبح ها باز می شدند و بازی می کردند و لذت می بردند و سر و صدا و شادی شان همه درخت ها و گل ها و حتی پرندگان را به وجد می آورد.
نسیم ملایم تابستان که می وزید شادی نیلوفرها به اوج می رسید و خنده هایشان حد ومرزی نداشت عصر که می شد نیلوفرها گلبرگ هایشان را جمع می کردند و لابه لای برگهای سبز بوته شان پنهان می شدند تا صبح روز بعد باز هم سر برآورند و حضورشان همه جا را زیبا کند.
در یکی از همین روزها غنچه ای از میان بوته های نیلوفر شروع به باز شدن کرد وقتی که آفتاب کاملاً پهن شد غنچه ی نیلوفر هم گل جوان و زیبایی شده بود که رنگ صورتی جذابی داشت . همه ی نیلوفر ها از دیدنش شاد شدند و با حرف ها و محبتشان حسابی دورش را گرفتند .
جمع دوستانه شان صمیمی تر شد و روزهایشان زیباتر .
چند روزی گذشت وزش باد انگار می خواست خبر از نزدیک شدن پاییز بدهد . کم کم عصر که میشد باد شروع به وزیدن می کرد و حسابی شاخ و برگ درختان را تکان می داد .
حالا که عصرها با وزش باد همراه بود نیلوفرها زودتر از همیشه گلبرگ هایشان را می بستند اما نیلوفر صورتی میلی به بستن گلبرگهایش نداشت حتی وقتی باد می وزید قدم به باغچه میگذاشت. برخلاف بقیه هنوز گلبرگ هایش باز بود و رنگ زیبا و جذابش را به نمایش می گذاشت .
اصرار و خواهش نیلوفرهای دیگر هم فایده ای نداشت و او همینطور به خود نمایی برای باد می پرداخت . بعد چند روز اتفاق عجیبی افتاده بود . نیلوفر صورتی با باد مأنوس شده بود . باد هم هر روز هو هو کنان به باغچه می آمد و برای او زمزمه می کرد و گلبرگ هایش را نوازش می کرد . نیلوفر صورتی هر روز منتظر باد بود و باد هم هر روز پرشورتر از روز قبل سراغ نیلوفر می رفت و عاشقانه در گوشش زمزمه می کرد و گل برگ های لطیف و زیبایش را تکان می داد و نوازش می کرد .
چند تا از نیلوفرهای دیگر که این صحنه را می دیدند حسابی غبطه می خوردند به نیلوفر صورتی . دلشان می خواست نوازش ها و زمزمه های باد را داشته باشند . در این باره با هم حرف میزدند و از خوش اقبالی نیلوفر صورتی می گفتند . اما بوته ی یاس مخالف حرف هایشان بود و سعی می کرد به آنها بفهماند اشتباه می کنند اما هر چه می گفت تاثیری نداشت . آن چند نیلوفر جوان هم دلباخته ی باد شده بودند و حسرت می خوردند . عصر یکی از همین روزها موقعی که نیلوفرهای باغچه آهسته آهسته گلبرگ هایشان را می بستند تا پشت برگ هایشان پنهان شوند نیلوفر صورتی سرخوش و رها گلبرگ هایش را تکان می داد و آواز می خواند . هوا ابری بود بوته ی یاس که بی خیالی نیلوفر را دید فهمید که مثل روزهای قبل منتظر باد است و انگار هنوز خیال بستن گلبرگهایش را ندارد.
رو به نیلوفر کرد و گفت : عصر شده هوا خوب نیست . بهتر است گلبرگ هایت را جمع کنی و پشت برگ ها پنهان شوی .
نیلوفر صورتی تکانی به خودش داد و صدایش را بلند کرد و گفت : میدانی منتظر باد هستم . بهتر است فکری به حال برگ های زرد خودت کنی.
بوته ی یاس سری از تأسف تکان داد و ساکت شد نیلوفرهای دیگر از زیر برگ ها مشغول تماشای نیلوفر صورتی بودند .
یک نیلوفر بنفش که قدیمی تر از بقیه بود رو به او کرد و گفت : باد نمی تواند با تو دوستی کند گلبرگ هایت را ببند و اینقدر برای او خودنمایی نکن .
اما نیلوفر صورتی که حرف او را حسادت می پنداشت رویش را برگرداند و پشت چشمی نازک کرد .
کم کم صدای هو هوی باد به گوش می رسید ؛ اما انگار مثل همیشه نبود هوا گرد و خاک داشت و آسمان هم ابری بود . نیلوفر صورتی با صدای نزدیک شدن باد خنده ای کرد و قند توی دلش آب شد باد قوی تر از همیشه وارد باغچه شد . حسابی شاخه ی درختان را تکان داد و از کنار بوته ها ی رز و یاس رد شد و به نیلوفر صورتی رسید .
زمزمه ی باد نیلوفر را سرخوش و شاد کرد او خودش را به باد سپرده بود و محو زمزمه هایش شده بود آسمان ابری رعد و برق زد هوا تیره و تار شد باد چرخی زد و دور نیلوفر گشت و نوازشش کرد ؛ نیلوفرهای دیگر که گلبرگ هایشان را جمع کرده بودند و زیر برگ ها پنهان شده بودند مشغول تماشای آن دو شدند . در همین لحظه بود که بوته ی یاس فریاد زد : گلبرگ هایت را ببند.
نیلوفر صورتی قهقهه ای زد و گلبرگ هایش را به باد سپرد باد قدرتی گرفت . انگار دیگر باد نبود و طوفان بود چرخید و دور نیلوفر پیچیدو در چشم بر هم زدنی او را چید و از باغچه بیرون رفت .
نیلوفرهای دیگر آنچه را میدیدند باور نمی کردند ، نیلوفر صورتی در کمتر از چشم بر هم زدنی نابود شد . آسمان باریدن گرفت و نیلوفرها را تر کرد . شاید اشک نیلوفرها و گل های دیگر با قطره های باران یکی شده بود.
آن چند نیلوفر جوان تازه یاد حرف های بوته ی یاس افتادند تازه فهمیدند که چقدر ساده لوحانه حسرت چیزی را خورده اند که جز خطر برای آنها نبوده است . نیلوفر صورتی اگر گلبرگ هایش را می بست و در حضور باد خودنمایی نمی کرد . اگر دل به زمزمه های او نمی سپرد حالا مثل بقیه گل ها خیس شبنم شده بود و به تماشای رنگین کمان می نشست و نوازش نسیم را بدست می اورد .
نسیم کجا و باد کجا ؟ نسیم آرامش می بخشد و باد هیاهو می کند و می چیند.

نویسنده : مدیر وبلاگ (منصوره صادقی پور)

کاش می شدکه زليخا باشيم

عاشق  يوسف زهرا  باشيم

کاش می شدشبی ازاين شب ها

از غمش  واله  و شيدا باشيم

نویسنده : مدیر وبلاگ (منصوره صادقی پور)

باران می بارد،صدای برخورد قطره های لطيف ونرم  باران با زمين سخت و محکم درگوشم می پيچد،چه آهنگ دلنشينی دارد.

گويی خداوند درگوشم نجوا می کند که هرگاه روی زمين سفت وسختی افتادی اين منم که قصدکرده ام ملودی زندگی ات را زيباوشنيدنی کنم. نگران چيزی نباش قطره ی باران من،همواره حواسم به تو هست،حواسم به زمين خوردن هايت هست،من ميدانم چه کنم،آرام باش و همه چيز رابه من بسپار.اگر دردل ابرمانده بودی و راحتی آنرا ميخواستی،هرگزباران نميشدی،نمود قدرت واعجازآفرينش من نمی شدی.

نویسنده : مدیر وبلاگ (منصوره صادقی پور)

متن زيربرگرفته از کتاب تحف العقول است:

شمعون راهب گفت: مرا ازنشانه های نادان آگاه ساز.

پيامبرخدا فرمود:اگربا او همنشينی کنی اذيت وآزارت دهد واگراز او کناره جويی ناسزايت گويد واگرچيزی به توبخشدمنت نهد واگر به اوچيزی بخشی ناسپاسی نمايد. اگر رازی با او درميان گذاری خيانت کند واگر رازی به تو سپارد برتو بدبين باشد؛اگرتوانگرشود،ياغی وسرمست گردد وسخت رويی و سخت دلی از خود نشان دهد واگر بينوا شود نعمت خدا را بی پروا انکارکند؛اگرشادشود زياده روی وطغيان  نمايد واگر اندوهگين شودنوميدگردد؛ اگربخنددقهقهه سر دهد واگربگريد چون حيوان نعره سر دهد؛بانيکان درگيرشود،خدا رادوست ندارد واز اوحساب نبرد و از اوشرم نکند وبه يادش نباشد؛ اگرخرسندش سازی ازتو ستايش های دروغ آميز نمايد واگربرتوخشم کندستايش تورا ازيادببردودرباره ی تو شايعه سازی نمايد.پس اين است روش نادان.

عاشق نهج البلاغه هستم.هزارهزاربارهم که آنرابخوانی برايت تازگی دارد،دتکراری که نمی شود هيچ،هربارموضوعی زيبامجذوبت می کند.

محال است کسی بتواندزيباترودرست تر ازحضرت علی "عدالت"و"بخشش" رامقايسه کند:حکمت۴۳۷ :

عدالت،هرچيزی را درجای خود می نهد،درحالی که بخشش آن را ازجای خودخارج می سازد. عدالت تدبيرعمومی مردم است،درحالی که بخشش گروه خاصی را شامل است،پس عدالت شريف تر و برتراست.

افتخارميکنيم به اينکه شيعه ی حضرت علی هستيم.افتخار می کنيم به مردبزرگی که ازهرزاويه به شخصيت اوبنگری ستودنی است.

امروزمطلبی ازنهج البلاغه خواندم که واقعاجای تأمل دارد:حکمت۴۴۷چنين است:کسی که بدون آموزش فقه اسلامی تجارت کند،به رباخواری آلوده شود

آياواقعادرحال حاضرکسبه وتجارمابه احکام کسب وکار وتجارت آگاهند؟آياماخريدوفروش ودادوستدهايمان برپايه ی احکام اسلامی است؟ اينکه حضرت علی ناآگاهی به فقه اسلامی را اين اندازه خطرناک می داند مسئله ی کوچکی نيست وبايدبه صورت جدی به آن پرداخته شود. چراکه بسياری ازکسانی که کسب وکارهای خردياکلان دارندشايدبه اهميت رعايت احکام اسلامی آن آگاه نباشند.رباخواری درنظرجامعه ی اسلامی واقعامذموم است اما آنرافقط درچندموردمحدودمی شناسيم وازوسعت اين مسئله غافليم. موضوع آگاهی ازاحکام کسب وکارومعاملات  برای تمام مردم ضرورت داردامادرعمل اين آگاهی ورعايت قواعدآن واقعااندک است وجای کاردارد.

باز محرم شده و تمام هستی عزادار است . عزادار دل حسین (ع) است ، دل حسینی که امت جدش را دید که خود را ارزان ارزان فروختند و تا انجا پست شدند و تا قعر سیاهی رفتند که راهی برای باز شدن دیدگانشان نبود جز ریخته شدن خون پسر پیامبر ، آن هم به فجیع ترین شکل ممکن .
دل حسین داغدار مردمی است که سعادت ابدی را به دنیایی پوچ باختند .
از تلاش او برای هدایت مردمان ، خوب پیداست که تا آخرین لحظه امید هدایتشان را داشت ، اما نشد . نشد چون نخواستند که ریسمان محکم الهی را بگیرند و تا عرش الهی پیش بروند . نخواستند که چون زهیر ، غرق شوند در لذت عشقی وصف ناپذیر .
راستی چه می شود که امتی ، ملتی ، مردمی این چنین پست می شوند ، خوار می شوند ، حقیر می شوند که خون چون حسینی باید ریخته شود تا تلنگری باشد به جان های مرده شان .
همه چیز از آنجا شروع می شود که جدال حق و باطل را می بینیم و سکوت می کنیم . لازم نیست حق و باطل بر هم شمشیر بکشند ، تا حق هست و تا باطل هست ، جدالی هم هست . حتی اگر آشکار نباشد .
همه چیز از یک جمله ساده شروع می شود (( به من چه ؟ ))
و راستی که این جمله چقدر ویران کننده است ، مردمان عصر حسین ، هیچ یک خود را ملزم نمی دانستند که حسین را یاری کنند که فریاد بزنند در حمایت از او . همه انها منتظر شدند تا دیگری کاری کند .
وای از این انتظار شوم . مگر می شود مسلمان باشی و دردمندی ببینی و فریاد مظلومی به گوشت برسد و بگویی (( به من چه ؟ )) .
وقتی که هر کس بیشتر از نوک بینی خود را نبیند و جز منفعت خویش را در نظر نگیرد . جامعه کم کم به قهقرا کشیده می شود و حتی تا کشتن حسین هم پیش می رود و یا رضایت به کشته شدن حسین و یا سکوت در برابر کشته شدن حسین .
آیا جرم سکوت در برابر کشته شدن حسین ، از جرم کشتن او کمتر است ؟
حد وسطی نداریم آنانکه به امید بی طرفی ، خود را حد وسط ماجرا می دانند در خفا به باطل پیوسته اند . چرا که وقتی حق را بدانی و بفهمی و خود را به ندیدن و نشنیدن و نفهمیدن بزنی ، خود باطل خواهی بود .
اگر حسین برخاست و قیام کرد ، فقط و فقط برای نجات امت ، از منجلاب کثیف و متعفنی بود که چنان در آن غرق شده بودند که بوی تعفنش برایشان عادی گشته بود . منجلابی که از دین جز پوسته و از خدا جز نام بر سر زبان ها نمانده بود . دینی که هدفش سعادت دنیا و آخرت انسان ها ست .
حسین (ع) میخواست باز کند چشمان کسانی را که شده بودند (( صم بکم عمی فهم لا یعقلون )) اما ندیدند ، نفهمیدند که چرا قدم به دنیا گذاشته اند ، چرا زاده شده اند ؟ راستی چه هدفی بالاتر از اینکه در صحنه ی نمایشی که خداوند چیده ، بهترین نقش را ارائه دهی ؟
چه لذتی بالاتر از اینکه وقتی نمایش تمام شد ، لبخند رضایت خدارا دریافت کنی ؟
وای چه سخت است از دست دادن لبخند رضایت خدای عاشق ، به هیچ ، به پوچ.
به راستی که (( ان الانسان لفی خسر )) .
وای که چقدر شبیه شده ایم به امت آن روزهای حسین (ع) ، وای که چقدر (( به من چه )) هایمان زیاد شده است .
در جهان جنگ است ، کشت و کشتار است ، سر بریدن کودک هست ، زنده سوزی و نسل کشی و ویرانی هست ، (( به من چه ؟)).
در یمن ظلمی عظیم روا می شود که صدای ناله ی مردمانش را تا آسمان هفتم بالا برده ، (( به من چه ؟ )).
در پاکستان به خاطر قحطی ، کودکان از فرط گرسنگی می میرند (( به من چه ؟ )).
درآفریقا ، فقر فرهنگی و مالی و رخنه عجیب غارتگران ، مردم را از پای در اورده ، (( به من چه ؟ )).
به من چه که کودک پنج ساله شان از شدت سوء تغذیه ، چون کودک دو ساله ای است که استخوان هایش از پوست تنش واضح تر و مشخص تر است .
جامعه ی جهانی دچار مشکلات فرهنگی عمیقی است که اساساً انسان و انسانیت را زیر سوال برده ، باز هم (( به من چه ؟ )).
کودکانی در شهر بزرگ من ، دنیای کوچکشان را باخته اند و در بدترین وضعیت ممکن به سر می برند (( به من چه ؟ )).
جوانان جامعه ام برای ازدواجشان دچار مشکلات فرهنگی و اقتصادی جدی ای هستند . این هم (( به من چه ؟ )).
نوجوانی از نزدیکانم دچار انحرافات رفتاری شده ، (( به من چه ؟ )).
زنی را می شناسم که نمی داند چطور با همسرش برخورد کند ، رفتار کند و نیاز هایش را برآورده کند و من توان کمک و راهنمایی او و نجات یک زندگی را دارم و باز هم می گویم (( به من چه ؟ )).
در اطرافیانم ، زوج جوانی به اختلاف خورده اند ، اختلافی کوچک که ریشه در عدم مهارتشان دارد و می تواند به مرور باعث پاشیده شدن زندگی شان شود . از من بر می آید که در حد یک گپ خصوصی دوستانه برای اگاه کردنشان بکوشم . اما راحت می گویم ، (( به من چه ؟ )).
هستند خانواده های بی بضاعتی که به سختی روزگار می گذرانند و با سیلی صورتشان را سرخ می کنند و خجالت زده ی چشمان پر نیاز فرزندانشان هستند ، (( به من چه ؟ )). و باز هم (( به من چه ؟ )).
هزاران مشکل ریز و درشت هست که می توانم کاری برای حل کردنشان انجام دهم و باری از دوش پر درد زمین بردارم و غافلم .
لازم نیست کوه جابجا کنم ، کارهای بزرگ بکنم و قمر را بشکافم . کافیست که یادم نرود ، (( مثقال ذرة خیراً یره )).
مگر نه اینست که خداوند در قرآن گفت : هرکس انسانی را نجات دهد ، گویی همه انسان ها را نجات داده است .
مگر نجات دادنی بالاتر و بهتر از نجات روح یک انسان هست ؟ مگر لطفی بالاتر از هدایت یک انسان هست ؟
همه این ها قطعات یک پازل است . پازلی که در نهایت منجر می شود که من خودم را محوریت و مرکزیت همه چیز ببینم و آنوقت حتی اگر امروز کربلا در مقابل چشمان من باشد و واقعه ی عظیم عاشورا اتفاق بیفتد ،هزار بهانه دارم برای نرفتن .
که چون کوفیان باشم و تعلل کنم و منتظر باشم دیگری از جا برخیزد و کاری کند .
اگر واقعا مسلمان باشیم و پیرو محمد (ص) هر سنگی که در جهان جابه جا شود . به ما ربط دارد .
هر ظلمی که اتفاق می افتد هر خشت کجی که نهاده می شود به ما ربط دارد . هر جوانه ای که به امید نهال شدن از دل خاک برمی خیزد ، به ما ربط دارد.
مگر می شود حسین را بفهمی و بگویی (( نه غزه ، نه لبنان ، جانم فدای ایران )) ؟!
حسین حق را می خواست ، هر جای هستی که باشد ،برای او در حمایت از مظلوم ، مرزی وجود نداشت .
مگر علی (ع) مولای من و توی شیعه ، نگفت (( انسان ها یا به دین با تو برادرند ، یا به آفرینش با تو برابر )) ؟!
مگر نه اینست که عشق ، عاشق را به معشوق شبیه می کند ، کجاست عشقی که مرا به مردی چنین بزرگ ، شبیه کند؟!
کجاست عشقی که مرا شیعه ی علی کند ؟ شیعه ی راستینی که یادش نرود مولا چه گفت و چه کرد و چه خواست ؟
مگر می شود برای حسین گریه کنی و بگویی (( به من چه ؟ ))؟ که یادت برود راه حسین چه بود ؟ درست ، درست که ما نمی توانیم تمام دردهای جهان را درمان کنیم و تمام غصه های دنیا را برداریم اما حداقل می توانیم همدرد آنان باشیم . می شود درد داشته باشیم از درد کودکان بی پناه جهان که هر کدام قربانی جنایت و خیانت و نفهمی به اصطلاح ((بزرگترها )) هستند .
می شود موقع خواب که غصه هایمان را مرور می کنیم ، اندوه مدل ماشین و عوض کردن وسایل و خرید فلان چیز و زخم زبان فلان آدم و غیره و غیره ، جایشان را به درد دل پر سوز و اتش گرفته ی همان کودکی بدهد که در سرمای زمستان ، با تمنا شیشه ی ماشینمان را می زد تا بتواند یک شاخه ی گل به ما بفروشد .
راستی شده از غصه ی دل همان کودک گریه کنیم ؟ به حال دل پر آشوبش بگرییم ؟
و حداقل حداقل حداقل با خود بگوییم (( کاش می توانستم کاری برای او بکنم )) ؟
شده از عمق وجود همانطور که برای خودمان دعا می کنیم ، آن کودک را نیز دعا کنیم ؟
وقتی عکس پیکر خاموش (آیلان کردی) کودک سه ساله سوری ، همه جا دست به دست می شد ، چه کردیم جزکشیدن یک اه کوتاه ؟
آیا حقا و حقیقتا از ما برای دردهای جانگداز جهان فقط یک آه بر می آید ؟؟!
وای که چقدر ساده می گوییم (( ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند )) چقدر دروغ هایمان بزرگ است . علی تنهاست حسین تنهاست مهدی تنهاست .
وای که اگر راست گفته بودیم آمده بود ، چرا که خودش گفت (( اگر شیعیان ما به اندازه ی لیوان آبی تشنه ما بودند ، ظهور می کردیم )) .
فدای دل دردمند و پر آشوب مهدی (عج) بشوم که صدها سال است تمام غصه های جهان را در خود جای داده است . در کدامین چاه بگرید اینهمه درد را ؟ این همه غم را ؟ کجا می تواند دل پر ملالش را آرام کند ؟ اصلاً مگر دل مهدی که تمام زمین قلمرو اوست ارام شدنی است ؟ دل مهدی آرام نمی شود جز به پایان یافتن زشتی ها و رنج ها و ظلم های زمین که ما ساده ی ساده از کنار آنها می گذریم و بعد ادعای عاشقی می کنیم و خود را منتظر او میدانیم .
زیبا حرف می زنیم ، زیبا می نویسیم ، زیبا می خوانیم و زشت عمل می کنیم .
برای حسین اشک ریختن چه سنخیتی دارد با اینکه بگوییم جنگ سوریه به ما چه ؟ فلسطین به ما چه ؟ عراق به ما چه ؟ یمن به ما چه ؟ بوسنی به ما چه ؟ اصلاً همه ی دنیا به ما چه ؟ حسینی که دست نوازش بر سر مردی کشید که راه را بر او بسته بود . همان دست نوازش بود که (حر ) را ( حر ) کرد .
آن عزیزانی که نگذاشتند شهید مدافع حرم افغانی در منطقه شان به خاک سپرده شود . آنهم به دلیل افغان بودن ، مگر برای حسین (ع) نمی گریند ؟ عزا نمیگیرند ؟ مگر مدعی راه حسین نیستند؟
حسین ، ابن وهب نصرانی را بااغوش باز پذیرفت ، کسی که حتی هم کیش او نبود و فاصله ی بین مسلمان شدن و شهادتش فقط چند روز بود .
چقدر مسلمانیمان تو خالیست . مسلمانیم و موقع رای دادن چون کودکانی که با آبنباتی فریب می خورند ، فریب وعده وعید ها را می خوریم یا برای منفعتی کوتاه مدت یا بر اساس شهر و قوم و قبیله به کسی رای می دهیم که حتی اندکی لیاقت این را ندارد که به صندلی ای تکیه دهد که پای آن خون جوانان رشید بسیاری ریخته شده است . چه ساده سرنوشت خود و آیندگانمان را می فروشیم . چه ساده وطنمان را بازیچه می کنیم و آرمان هایمان را کمرنگ و یا حتی بیرنگ .
از ماست که بر ماست ، هنوز کودکیم و خود را بزرگ می پنداریم هنوز نمی دانیم و خود را عاقل می پنداریم که اگر چنین نبود وضعیت امروزمان این اندازه مضحک نمی شد .
اگرمی فهمیدیم امروز ((ترکمانچای )) ها یکی پس از دیگری به قرارداد های ننگین  تاریخی مان افزوده نمی شد .
کاش از تاثیر آرا خود اگاه بودیم کاش مسئولیت مان را در قبال برگه های سفیدی که پر می کنیم می فهمیدیم .
مردم کوفه هم حسین (ع) را دوست داشتند اما اشکال انجا بود که دنیایشان را بیشتر از حسین دوست داشتند و خود را موظف به یاری حق نمی دیدند . به نماز و روزه و ظاهر دین اکتفا کرده بودند و از باطن آن غافل گشته بودند و همین لکه ی ننگی ابدی را بر دامنشان نشاند .
همین که نشسته ایم و کاری نمی کنیم بزرگترین خیانت است . بزرگترین خیانت است که قران در دست داشته باشی ، نهج البلاغه  داشته باشی ، علی (ع) وحسین (ع) و مهدی ( عج ) داشته باشی و اینقدر ساده چون کودکی خام و ناپخته خاموش بنشینی که دیگرانی که دشمنی شان به روشنی روز است با حیله های پیچیده ی مختلف ، دین زیبا و کامل تورا به زشت ترین و وقیح ترین شکل ممکن ، عرضه کنند و از آن تصویری وحشتناک بسازند و به جهانیان ارائه دهند .
امروز روز فریاد است ، فریادی که صدای قرآن را به گوش تمام جهانیان برساند ، به گوش همه ی مردمی که دلشان حق می خواهد و نمی یابد .
با مسلمانی درست خود ، با شیعه بودن واقعی خود باید فریاد زد که اسلام و تشیع تنها راه نجات است برای بشریت وچه فریادی بلندتر و رساتر از کردار ما و رفتار ما ؟1
دنیا از درد بی معنویتی و خلاء مذهبی چون بیماری رنجور به خود می پیچد و ناله می کند و اه و فغانش به گوش فلک می رسد و به امید درمان هر جام  زهری را سر می کشد و این ما هستیم که کامل ترین دین جهان را در دست داریم و می توانیم نوشداروی این درد بزرگ را ارائه دهیم اما غافلیم از انچه داریم و انچه باید انجام دهیم .
جهان تشنه همان دریایی است که ما در کنار ان ایستاده ایم و قدر نمی دانیم و نمی فهمیم چه داریم که اگر می فهمیدیم ، به کنار دریا ایستادن اکتفا نمی کردیم و از شدت شوق سراز پا نمیشناختیم و دلمان را به دریا میزدیم و غرق می شدیم در این بی کرانه ی پر از سعادت .
اگر دینمان را می فهمیدیم ، اگر نعمتی را که در ان هستیم و انرا مشقت می دانیم درک می کردیم ، به جای خواندن کتاب ( جان گری ) ها و ( باربارا دی آنجلیسس ) ها به قرآن و نهج البلاغه و احادیث فراوانی که داریم رجوع می کردیم .
به دینمان رجوع می کردیم که حتی برای نفس کشیدن ما هم برنامه دارد و ما آنقدر غنی هستیم که اگر واقعا اسلام را بشناسیم از تمام نظریه های روانشناسی و پزشکی درست و غلط دنیا که هنوز هم صحتشان اثبات نشده بی نیاز بودیم .
علم الهی را رها کرده ایم و به علم انسانی چسبیده ایم که امروز چیزی می گوید و فردا نشده به غلط بودن گفته اش می رسد ، حتی اگر به ان اعتراف نکند .
کاش حسین را بفهمیم، کاش بفهمیم و برای چیزی که فهمیده ایم بگرییم .کاش بفهمیم عزادار چه هستیم ، کاش حرف حسین ، منش حسین را بفهمیم .
تمام درد امروز ما که ادعای مسلمانی و تشیع داریم ، قدر ندانستن است ، درک نکردن است ، که نمی فهمیم چه در بی قیمتی داریم و همین است که ساده پاپس می کشیم .
خوشا به حال آنانکه فهمیده اند و می فهمند که چرا ( کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا ) آری امروزهمان روز است و زمین ، همان زمین .
خودت را چگونه نشان می دهی در این روز عاشورایی و این زمین کربلایی ؟!!!

نویسنده :مدیر وبلاگ (منصوره صادقی پور)

دانشجوی پرستاری بودم اغلب روز ها کلاس داشتم و همین باعث می شد وقت کمی برای کارهای متفرقه داشته باشم . خیلی وقت بود دلم می خواست چند شال جدیدی برای خودم بخرم اما فرصت نمی کردم. چهارشنبه بود وفقط صبح کلاس داشتم. برای عصر با الناز و نیلوفر قرار گذاشتم تا با هم به خرید برویم ان دو هم دلشان می خواست مختصر خریدی بکنند و مرا هم در انتخاب کمک کنند . بنابراین همگی در یکی از ایستگاه های مترو قرار گذاشتیم . ساعت نزدیک به پنج عصر بود و من هنوز آماده نشده بودم . دوش گرفتم و با عجله و به سرعت لباس هایم را پوشیدم . آفتاب شدید نبود اما ضد آفتاب برداشتم و با عجله ی هر چه تمام تر روی صورتم زدم . ابروهایم را مرتب کردم و شال آبی رنگم را روی سرم انداختم و انرا محکم کردم . چادرم را برداشتم و کش آنرا روی سرم تنظیم کردم و خودم را جلو آیینه مرتب کردم . نگاهم به تصویری در آیینه افتاد . چقدر چادر را دوست داشتم . با خودم فکر مردم چقدر با چادر زیباترم .
در همین افکار بودم که موبایلم زنگ خورد . الناز بود .
کجایی دختر ؟
دارم میام
من و نیلوفر منتظریم
وای .... شرمنده بعداً توضیح می دم . شما با هم برید تا میدون… من خودم میام.
باشه ما منتظریم .
خدافظ .
خدافظی کردیم و بعد کیفم را برداشتم و به آشپزخانه رفتم و یک لیوان آب خوردم و از پدر و مادرم حدافظی کردم تا بروم. پدرم پیشنهاد داد خودش مرا برساند اما مطمئناً در ترافیک آن ساعت با ماشین دیرتر می رسیدم تا با مترو . از او تشکر کردم و گفتم : خودم برم بهتره فکر کنم با مترو زودتر می رسم .
آسانسور خراب بود بدو بدو پله ها را پایین رفتم کمی پیاده روی کردم تا به ایستگاه مترو رسیدم ، مترو شلوغ بود. به تازگی داخل مترو فروشگاه عرضه ی کتاب افتتاح شده بود و مشغول فعالیت بود . دیرم شده بود اما کتاب ها بدجور وسوسه ام می کردند که نگاهشان کنم . نزدیک شدم عنوان هایشان جذاب بود . سعی کردم با نگاهم همه را برانداز کنم. نگاهم افتاد روی کتاب "نیمه پنهان ماه" .
تعریف آن را شنیده بودم اما موفق به خواندنش نشده بودم آنرا خریدم و توی کیفم گذاشتم. به طرف پله ها رفتم. صدای نزدیک شدن قطار شنیده می شد. دقیقاً لحظه ای که قطار می خواست حرکت کند من رسیدم و توانستم وارد شوم . با اینکه دیر رسیده بودم اما یک صندلی خالی پیدا شد و من روی آن نشستم انگار آن قسمت خلوت تر بود .
کتاب را از توی کیفم درآوردم و شروع کردم به ورق زدن . خیلی دلم می خواست همان موقع آنرا بخوانم اما در محیط شلوغ مترو برایم سخت بود . آنرا داخل کیفم گذاشتم و مشغول تماشای آدم های توی قطار شدم . کودکی توجهم را جلب کرد . داشت با گوشی مادرش بازی میکرد و طوری غرق بازی بود که هیچ صدایی حتی صدای مادرش را نمی شنید ، در حالیکه فقط سه سال داشت .
به ایستگاه بعدی رسیدیم قطار ایستاد عده ای پیاده شدند و عده ای هم وارد شدند در میان آنها دختری بود که حدس زدم هم سن و سال خودم باشد ، صندلی کنار من خالی شده بود او آمد و کنار من نشست . مشغول صحبت با کسی بود. از لحظه ی ورود گوشی موبایل روی گوشش بود و حرف می زد . ظاهرش برایم اصلاً جالب نبود . گوش هایش هر کدام شش بار سوراخ شده بود و شش گوشوآره در گوشش انداخته بود ، چهره اش آرایش خیلی غلیظ و زننده ای داشت . شال بسیار کوچک نازکی روی سرش بود که موهایش از جلو و عقب کاملا پیدا بود و گردنش نیز کاملاً مشخص بود . مانتویش بیشتر شبیه یک کت کوتاه بود که اصلا دکمه ای نداشت و تی شرت و شلواری که به تن داشت را به نمایش می گذاشت .
داشتم به نا متوازن بودن پوشش فکر می کردم که متوجه شدم صدایش دارد می لرزد ، شنیدم با بغض می گفت :
امیر حسین من با بقیه دوست دخترات فرق دارم – من دوستت دارم – من تورو به خاطر خودت می خوام .
نفهمیدم آن طرف خط چه شنید اما دیدم در حالی که سکوت کرده بود و گوش می داد کم کم گونه هایش از اشک خیس شد و با صدای بسکوت کرده بود گوش می داد کم کم گونه هایش از اشک خیس شد و با صدایی بغض آلود گفت : خواهش می کنم ، گوش کن به من گوش کن : امیر حسین ! در دلم گفتم این از ظاهرش و سر و وضعش اینم از التماس کردنش به یه پسر . خدایا این دیگه کیه ؟ ببین هم نشین کی شدم ؟
انگار طرف مقابلش تماس را قطع کرد چون صدای خداحافظی کردنش را نشنیدم و گوشی را توی کیفش گذاشت . دیگر چشم هایش سرخ سرخ شده بود و گونه هایش خیس خیس . نگاهی به من کرد و آهسته گفت : ببخشید خانم دستمال دارین توی کیفتون ؟
چشم غره ای رفتم و با صدای خشن گفتم : نه !
چیزی نگفت ، دیدم نگاهی به خانم جوانی که روبرویش نشسته بود کرد و انگار خواست از او دستمال بگیرد اما پشیمان شد . با گوشه ی شالش اشک هایش را پاک کرد . بالاخره قطار متوقف شد. این همان ایستگاهی بود که من باید پیاده می شدم . خانم ها یکی یکی پیاده شدند و آن دختر هم مانند من از جایش بلند شد تا از قطار پیاده شود انگار مقصد او هم همینجا بود .
پیاده که شدم چند قدمی به طرف تابلوی خروج رفتم همینطور که می رفتم نگاهم افتاد به نوشته ای روی دیوار مترو .
(( گناهی که تو را پشیمان کند ، بهتر از کار نیکی است که تورا به خود پسندی وا دارد )).
پایین آن نوشته بود : حضرت علی (ع)
انگار داشت با من حرف میزد ، انگار آن جمله را برای من نوشته بودند همانجا میخکوب شدم ، چند بار آن جمله را خواندم . از خودم و رفتارم با آن دختر خجالت کشیدم . کیفم را باز کردم . بسته ی دستمال را به همراه کتابی که خریده بودم در آوردم ، سرم را بالا گرفتم تا آن دختر را ببینم ؛ از من جلوتر بود و در میان عده ای دیگر از مردم در حال خارج شدن از متروبود . از پشت سر هم می شد او را شناخت . قدم هایم را تند تر کردم وقتی به او رسیدم دوبآره گونه هایش خیس بود دستم را روی شانه اش گذاشتم و گفتم : عزیزم دستمال خواسته بودی !
نگاهم کرد گریه آرایش صورتش را به هم زده بود دستش پایین بود . دستش را گرفتم و کتاب و دستمال را توی دستش گذاشتم و گفتم : این دستمال و اینم هدیه من به تو ! خدافظ عزیزم .
لبخندی زد و با صدای آرا م و ضعیف که از گریه گرفته بود گفت : خدافظ.
از او دور شدم و نگاهی به پشت سرم انداختم ، فاصله ام با او زیاد نبود دیدم همانطور که راه می رفت ، کتاب را ورق می زند.

 نویسنده : مدیر وبلاگ( منصوره صادقی پور)